دم خروس قسم یا حضرت عباس!!
قانون قضاوت در اسلام می گوید: البیّنه للمدّعی، باید به صوفیان گفت که، ادعای بدون دلیل و بینه که مطلبی را ثابت نمی کند و تبعاً فاقد هرگونه ارزش است
صوفیان برای حفظ هویت جعلی خود، همواره تلاش می کردند تا خود و مسلکشان را به هر نحوی شده مرتبط با اسلام و پیامبر و جانشینان پاکش علیهم السلام بیان کنند و به نظر می رسد برای فریب اذهان عمومی، این بهترین روش بوده و هست. جهل عوام و ظاهر بینی ایشان و از همه مهمتر عدم تسلط کافی بر اصول اسلامی، کمک بزرگی به فرقه ی صوفیه کرده تا بتواند این راه را با توفیق بیشتری ادامه دهند.
بزرگان صوفیه با سوء استفاده از همین جهل، مطالب حق و باطل را با هم آمیخته کردند و با ادعاهایی که هرگز ثابت نشدند به خورد عوام داده و می دهند. یکی از ادعاهای برزگ صوفیه در رابطه با اصل تصوف و شکل گیری این مسلک منحرف است.
مؤلف رساله ی رفع شبهات برای تشویش اذهان عمومی و با استفاده از عقاید پاک عموم شیعیان در دفاع از راه و روش صوفیانه می نویسد: « بعضی از نویسندگان منشأ آن را - منشأ تصوف را - مذهب بودا و کیش‌های دیگر هندی گفته و استدلال کرده‌اند که بسیاری از عقائد تصوف با معتقدات بودا موافقت دارد ... گروهی آن را مأخوذ از مذهب زردشت گفته ... بعضی هم آن را از حکمت اشراق، گروهی هم از فلسفهء افلاطونیان و فلوطین دانسته ... نارواتر از همه عقیده‌ای است که بعضی فُضَلا اخیراً اظهار کرده و آن را از کیش مانوی دانسته‌اند ... بعضی هم آن را مأخوذ از مسیحیّت و دستورات حضرت مسیح گرفته ... بلکه تصوّف از دستورات پیغمبران و جانشینان آن بزرگواران در هر زمان سرچشمه گرفته ... تصوّف اسلام، از افعال پیغمبر خدا و از آیات و اخبار معصومین(علیهم السلام) ظهور یافته و بزرگان تصوّف هیچ ادعائی از خود ندارند، آنچه دارند از مصباح نبوّت و مشکوه ولایت و از معادن علم و حکم و منبع وحی و الهام خاندان عصمت و طهارت می‌باشد ».[1]
قانون قضاوت در اسلام می گوید: البیّنه للمدّعی، باید به ایشان گفت که ادعای بدون دلیل و بینه که مطلبی را ثابت نمی کند و تبعاً فاقد هرگونه ارزش است. با صِرف ادعا به اینکه مرام صوفیان و اهلی تصوف چنین و چنان بوده و برگرفته از سیره ی نبوی و اهل بیت مطهرش علیهم السلام است که حرفی اثبات نمی شود. برای این ادعای بزرگ لازم است بزرگان تصوف از رسول اکرم و خاندان ایشان علیهم صلوات الله در تایید گفتار خود دلایلی را ذکر می کردند و حقانیت این مسلک را ثابت می نمودند. این گونه صحبت کردن توسط اقطاب صوفیه، یا نشانه ی بی سوادی ایشان است و یا نوعی دهن کجی به عقلایی است که برای اثبات هر ادعایی، دلیلی می طلبند.
اقطاب صوفیه باید پاسخ گو باشند؛ که آیا راه و روش تصوف را شخص پیامبر و یا اوصیاء ایشان پایه ریزی کرده اند؟ و یا اینکه مرام و مسلک تصوف، به جامانده از آیین های قبل از اسلام بوده و نبی خاتم صلی الله علیه و آله آن را تایید کرده اند و اجازه داده اند تا مسلمانان هم به پیروی از آیین بودا و یهود و مسیح و ... از آن پیروی کنند؟ این ها مطالبی است که باید برای هر کدام دلایلی اقامه شود، تا جای بحث و بررسی داشته باشد و الا عقلا از بحث پیرامون ادعای بی دلیل پرهیز می کنند.
اسلام عزیز تمامی افکار و عقاید منحرف را منسوخ کرد و تبعیت از آن را غیرقابل قبول دانست. پروردگار می فرماید: «هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَ دِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ کُلِّهِ وَلَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ ».[2] قرآن به صراحت دین مبین اسلام را بر تمامی اندیشه ها و روش های قبل از اسلام برتری داده و متوجه بوده که این برتری بر عده ای سخت و دشوار است. اما با جرأت تمام این مطلب را اعلام می کند و از ناراحتی مشرکان ترسی ندارد. و یا در جای دیگری می‌فرماید: « وَ مَن یَبْتَغِ غَیْرَ الإِسْلاَمِ دِینًا فَلَن یُقْبَلَ مِنْهُ وَ هُوَ فِی الآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِینَ. هر کس در جستجوی مرام و مسلکی و دینی غیر از اسلام باشد از او هیچگاه پذیرفته نخواهد شد و او در آخرت از زیانکاران خواهد بود. »[3]
هر مسلکی از جمله مرام صوفیانه در اسلام، در صورتی قابل پذیرش است که به صورت کامل با اسلام و مبانی آن قابل تطبیق باشد و شخص پیامبر یا جانشینان به حق او، آن را تعلیم داده باشند. با ارائه ی ادعای متصوفه به روایات معصومین علیهم السلام متوجه این امر می شویم که، دیدگاه حضرات معصومین در مورد مرام صوفیانه چیست.
مراجعه به کتب روایی و احادیث نشان می دهد که اهل بیت پیامبر علیهم السلام در فرمایشات متعدد، مسلمانان را از فتنه ی تصوف و مسلک صوفیانه برحذر داشته اند و در رد و طعن ایشان سخن گفته اند.
عالم آل محمد امام علی بن موسی الرضا (علیه السلام) در مورد تصوّف و مرام صوفیگری می‌فرماید: « لا یَقُولُ بالتَّصوفِ اَحدٌ اِلّا لِخُدْعةٍ اَوْ ضَلالَةٍ اَول حَماقَةِ. کسی دم از تصوّف و صوفیگری نمی‌زند مگر به منظور خدعه و نیرنگ، و یا به جهت گمراهی و ضلالت او از صراط مستقیم و یا به دلیل حماقت و ضعف عقل او. »[4]
امام رضا علیه السلام با آگاهی از روش غلط و غیر اسلامی تصوف و صوفی گری و نیز مقاصد شوم سردم داران صوفیه، ایشان را متهم به خدعه و نیرنگ کرده و راه و ایشان را مسیر گمراهی بیان می کنند. همان مسیری که هر مسلمانی در نمازهای یومیه، دوری از آن را از خداوند می خواهد. غیرالمغضوب علیهم والضالین.
امام صادق علیه السلام هم بنیان گذاران تصوف را فاسدالرأی و بدعت گذار معرفی کرده و در احوال ابوهاشم کوفی می فرمایند: اِنَّهُ کانَ فاسِدَ الْعَقِیدة جِدّاً وَ هُوَ الَّذِی اِبْتَدَعَ مَذْهَباً یُقال لَهُ التَّصوق وَ جَعَلَهُ مَفَراً لِعَقِیدَتِهِ الْخَبیثة. ابوهاشم شخصی بود دارای عقائدی بس فاسد؛ و او بود که مذهب تصوّف را بدعت‌گذاری و پایه‌گذاری کرد و خودسرانه آغاز نمود به پایه‌ریزی مذهبی که فرارگاهی برای عقائد باطل او گردد. تا کم و بیش از طعن و لعن امّت اسلامی و علماء زمان مصون باشد. »[5]
کسی که ادعای محبت و دوستی رسول خدا و اهل بیت علیهم السلام را دارد و در گفته ی خود صادق می‌باشد، همین نمونه‌های بیان شده از فرمایشات امامان معصوم کافی است که او را از توجه به تصوف و صوفی گر باز دارد.
- دوشنبه ۱۵ ارديبهشت ۹۳
- ۲۳:۰۰
- ۱۱۳۷
- ۲
